Γενική ήταν η απαίτηση, μετά τον τερματισμό του πολέμου και τη συντριβή του άξονα, για απόδοση δικαιοσύνης - κάτι, ασφαλώς, που σήμαινε την τιμωρία όσων εγκλημάτησαν σε βάρος του ελληνικού λαού, είτε ανήκαν στην πλευρά των κατακτητών αυτοί, είτε ήσαν ντόπιοι «δωσίλογοι». Την απαίτηση αυτή εξέφραζε και η λίαν επείγουσα διαταγή του υφυπουργού στρατιωτικών Λεωνίδα Σπαή με ημερομηνία 27 Φεβρουαρίου 1945, με αποδέκτες «άπασας τας στρατιωτικάς αρχάς» και θέμα «περί εξακριβώσεως εγκληματιών πολέμου και καταρτίσεως πινάκων». Σύμφωνα με τη διαταγή «εντός διμήνου το βραδύτερον από λήψεως» έπρεπε να έχουν συνταχθεί οι πίνακες των εγκληματιών πολέμου που θα βασίζονταν «επί θετικών και πλήρως εξακριβωμένων στοιχείων».Το υλικό που προέκυψε από τις ανακρίσεις ήταν σημαντικό, δεν αξιοποιήθηκε όμως ούτε κατ' ελάχιστο - με εξαίρεση ορισμένους, τέσσερις για την ακρίβεια, από τους εγκληματίες πολέμου που έδρασαν στην Κρήτη. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1946, το Συμβούλιο του Ελληνικού γραφείου εγκληματιών πολέμου συσκέφθηκε πάνω στην υπόθεση των Γερμανών στρατιωτικών που διετέλεσαν διοικητές των γερμανικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Οι τέσσερις διοικητές (Στούντεντ, Αντρέ, Μπρόγιερ, Μύλλερ) παραπέμποντο, με βάση τις δέκα δικογραφίες που είχαν σχηματισθεί, σε δικαστήρια με την προβλεπόμενη από τις διεθνείς συμφωνίες περί εγκληματιών πολέμου σύνθεση. Με το ίδιο βούλευμα οριζόταν η δίκη των στρατηγών Μπρόγιερ και Μύλλερ που βρίσκονταν, αρκετούς μήνες πιο πριν, στην διάθεση της ελληνικής δικαιοσύνης, ενώ για τους υπόλοιπους το Ελληνικό γραφείο εγκληματιών πολέμου διαβίβασε δια του κεντρικού γραφείου που έδρευε στο Λονδίνο τα απαιτούμενα δελτία για να εκδοθούν στην Ελλάδα για τα περαιτέρω.
Το ελληνικό αίτημα όμως ικανοποιήθηκε μόνο κατά το ήμισυ. Παραδόθηκε, λίγους μήνες αργότερα, ο στρατηγός Αλεξάντερ Αντρέ, ενώ απορρίφθηκε το αίτημα για τον πτέραρχο Κουρτ Στούντεντ, που όμως, είχε ήδη δικαστεί στον Βρετανικό τομέα κατοχής της Γερμανίας για εγκλήματα πολέμου. Το επιχείρημα για την μη έκδοση του τελευταίου στην Ελλάδα ήταν ότι το μακρύ ταξίδι θα του επιδείνωνε την κατάσταση της υγειάς του (είχε τραυματιστεί στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Ολλανδία το 1940).