Ο αποπνικτικός αποκλεισμός των απαγωγέων έλαβε τέλος, όταν οι Γερμανοί απέσυραν τα περίπολά τους στις 3 Μαΐου, μετά την ξαφνική επίθεση που υπέστησαν από αντιστασιακούς της περιοχής Ρεθύμνου, ασφαλώς για αντιπερισπασμό. Ο ηγέτης των ανταρτών της περιοχής, συνταγματάρχης Χρήστος Τζιφάκης, είχε διατάξει μια τολμηρή επιχείρηση απελευθέρωσης τεσσάρων Ρώσων αιχμαλώτων των Γερμανών, που ήταν πολύτιμοι εξαιτίας της ειδικότητάς τους (συντηρητές πυροβόλων). Την επίθεση ανέλαβε να πραγματοποιήσει ο πατριώτης αξιωματικός Χρήστος Κωνσταντόπουλος με τους άνδρες του. Έτσι, την νύχτα της 4ης Μαΐου ο Μος με τους υπόλοιπους μπόρεσαν ν’ απεγκλωβιστούν και να βρουν καταφύγιο στο χωριό του Ζωιδάκη, τον Αϊ Γιάννη. Εκεί έφτασε ένας αγγελιαφόρος του Φέρμορ λέγοντας ότι θα πήγαινε στο κρησφύγετο του Τζιφάκη για να ειδοποιήσει με τον ασύρματο το Κάιρο να στείλει σκάφος παραλαβής στον όρμο Περιστεριά Ροδακινίου (Χ75). Επιστρέφοντας, θα τους έβρισκε στο Πατσός.

Στο στρατηγείο του Καΐρου ακόμη επικρατούσε άγνοια. Χωρίς την παραμικρή επαφή με τους κομάντος, στις 2 Μαΐου είχε σταλθεί στον όρμο του Αγίου Παύλου ένα ML σκάφος στα τυφλά, το οποίο και επέστρεψε άπρακτο. Στις 4 Μαΐου έγινε μια δεύτερη προσπάθεια, αλλά το σκάφος εντοπίστηκε από την γερμανική ακτοφυλακή και μπόρεσε δύσκολα να σωθεί. Στο μεταξύ, την στιγμή που το τμήμα του Μος ετοιμαζόταν να φύγει από τον Αϊ Γιάννη, σούρουπο της 5ης Μαΐου, έφτασαν και οι Βρελιανάκης και Αθανασάκης από το Ηράκλειο. Ο τελευταίος είχε καταφέρει να περάσει τα μπλόκα προσποιούμενος τον τυρέμπορο και τα νέα που έφερνε δεν ήταν ευχάριστα: όλα τα σημεία περισυλλογής των νοτίων ακτών φρουρούνταν ασφυκτικά από Γερμανούς.

Μόλις έπεσε το σκοτάδι κίνησαν όλοι μαζί για το Γερακάρι, με απώτερο σκοπό το Πατσός. Στο Γερακάρι τους παρέλαβαν οι πατριώτες αντιστασιακοί αδελφοί Κουτελιδάκη και τους έκρυψαν μέχρι τις 7 του μηνός. Τότε ήρθαν σε επαφή με τον Χαροκόπο, που ανέλαβε να οδηγήσει την ομάδα στο Πατσός. Το ίδιο κιόλας βράδυ ξεκίνησαν με χίλιες προφυλάξεις: μπροστά προχωρούσαν οι Χαροκόπος και Πατεράκης, ενώ διακόσια μέτρα πιο πίσω ακολουθούσαν οι υπόλοιποι με τον Γερμανό στρατηγό ανεβασμένο σ’ ένα γαϊδούρι. Μέχρι την διασταύρωση του δρόμου προς Σπήλι και Πατσό του κάλυπταν και άλλοι πατριώτες από το Γερακάρι, με αρχηγό τον Κώστα Τάταρη. Χαράματα της 8ης Μαΐου έφτασαν τελικά ασφαλείς στην τοποθεσία Χάρακας, ενάμισι περίπου χιλιόμετρο έξω από το Πατσός –μια περιοχή που ονομαζόταν Πλάτος και ανήκε στην οικογένεια του Χαροκόπου. Ειδοποιημένοι για την άφιξή τους, οι αντάρτες του γειτονικού χωριού Παντάνασσα με τους ηγέτες τους Πολιτάκη και Ιερωνυμάκη περίμεναν με το χέρι στη σκανδάλη, σε περίπτωση που χρειαζόταν να επέμβουν για να τους προστατέψουν από τους Γερμανούς.

Την επόμενη νύχτα ο Φέρμορ έφτασε, μετά από δρόμο εκατό σχεδόν χιλιομέτρων, στην κρυψώνα του Μος και των υπολοίπων. Η ανησυχία είχε σκιάσει το πρόσωπό του, γιατί το σήμα του Καΐρου ανέφερε πως η διοίκηση, θορυβημένη από τις βολές της γερμανικής ακτοφυλακής κατά του σκάφους ML την νύχτα της 4ης Μαΐου, είχε αποφασίσει να στείλει στον όρμο του Αγίου Παύλου μια άλλη ομάδα καταδρομέων για να υποστηρίξει την εκκένωσή τους από την Κρήτη πιστεύοντας πως οι απαγωγείς με τον στρατηγό βρίσκονταν κάπου εκεί κοντά. Βέβαια, ο Φέρμορ προσπάθησε να ανταπαντήσει αρνητικά για το νέο σχέδιο, αλλά δεν μπορούσε να είναι σίγουρος πως το δικό του σήμα είχε επιτυχώς ληφθεί από το Κάιρο. Όμως το επόμενο πρωινό ο Κουτελιδάκης επιβεβαίωσε ότι τελικά το ζήτημα είχε διευθετηθεί. Ο Φέρμορ όρισε σαν σημείο διαφυγής τον ερημικό όρμο Χ75, στις Περιστερές της περιοχής Ροδακίνου.