Ανατρέχοντας στις παιδικές μας μνήμες, τα χρόνια που μεγαλώναμε στο χωριό, οι Λιβάδες έχουν σίγουρα την δική τους ξεχωριστή θέση και δημιουργούν πάντα έντονες αναμνήσεις.
Από μικροί ακούγαμε ιστορίες από τις γυναίκες του χωριού, για νεράιδες που χόρευαν με τους περαστικούς τα βράδια, αλλά και για τις «κατουμάδες», τους μπόγους με τα ρούχα που έπλεναν στα νερά της .
Πήγαιναν απο νωρίς για πιάσουν καλό «πόστο» στις αυτοσχέδιες πλύστρες, που έφτιαχναν πρόχειρα με μεγάλες πέτρες για να τρίβουν πάνω τα ρούχα με το πλάκα σαπούνι αλλα και να τα χτυπούν με το κόπανο.
Τραγούδια, ιστορίες, κουτσομπολιά, πειράγματα, πραγματικό πανηγύρι αλλά παράλληλα και δουλειά για να πλυθούν τα ρούχα, να απλωθούν στους αθανάτους για να στεγνώσουν, και μετά, αφού φτιάχνανε την κατουμάδα, την έβαζαν στο κεφάλι και πίσω για το χωριό, να προλάβουν να βάλουν και τα ασπρόρουχα στο φρασκί με την αλουσά.
Οι άντρες είχανε τις δικές τους ιστορίες να διηγηθούν. Ατέλειωτες ώρες σκληρής δουλειάς, σκάβοντας και ξεκουφίζοντας τις παραβολές της Λιβάδας για να πάρουν το χώμα με το οποίο έφτιαχναν αργότερα τα «χρειασίδια».
Ατέλειωτες είναι και οι ιστορίες των κυνηγών για την Λιβάδα, καθώς αποτελούσε απο τα ποιο αγαπημένα μέρη για κυνήγι, αφού οι αγριοπαπίτσες και τα άλλα περασάρικα πουλιά είχανε απο παλιά σαν σταθμό τους την λίμνη.
Οι ιστορίες δεν ήταν μόνο ευχάριστες αφού κατα το σκάψιμο στα λαγούμια των "παραβολών" της Λιβάδας καταπλακώθηκε καί έχασε την ζωή του ένας συγχωριανός μας ενώ άλλοι τρείς έχασαν άδικα τη ζωή τους στα νερά της.
Ετσι η Λιβάδα έγινε απαγορευμένο μέρος για τα περισσότερα παιδιά του χωριού, άρα αυτόματα και μέρος που «έπρεπε» να εξερευνηθεί.
Η απόσταση από το χωριό είναι πολύ μικρή, σήμερα, αλλά τότε; Εκστρατεία ολόκληρη για τις κάθε είδους παιδικές «συμμορίες», για να δούμε από κοντά βατράχια, χελώνες, νερόφιδα, αγριοπαπίτσες, ερωδιούς, πελεκάνους και άλλα πουλιά πρωτόγνωρα, με κίνδυνο πάντα να φάμε καμιά σκαγιά από τους κυνηγούς.
Οι πιο τολμηροί έριχναν και καμιά βουτιά το καλοκαίρι.
Στα διπλανά χωράφια υπήρχαν αρκετά «μποστάνια» που έπαιρναν νερό με τις πομώνες απο τη λίμνη, και έτσι κόβαμε και κανένα ξυλάγγουρο για μαρέντα.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που το νερό σώθηκε, με αποτέλεσμα οι Λιβάδες να γίνουνε στάδιο «μαρακανά» όπως το λέγαμε, αφού σχημάτισαν το μεγαλύτερο γήπεδο που είχαμε δεί μέχρι τότε, και παίζαμε μπάλα μέσα στην κοίτη της που έμοιαζε με σεληνιακό τοπίο.
Τα χρόνια πέρασαν, οι μνήμες ξεθώριασαν, και ο κόσμος άρχισε να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά. Οι Λιβάδες ήταν εκεί και περίμεναν, παραμελημένες και παρεξηγημένες.
