Οψές επήα στι χοχλιούς
πούχε ψιλή βροχούλα,
μες το καλάθι τσίβανα
και τσίκανα βολτούλα.
κι ένας χοχλιός, ο πιό μικιός
μου χοχλιδοστρουφίζει
και απ' το καλάθι άρχιξε
να γλυστροξεστρατίζει.
εσάλιωνε και εγλύστρανε
απο το καλάθι όξω
και τσι κεραίες ξέντωνε
μη τον ξαναμαζώξω
κάτσε μωρέ μικιέ χοχλιέ
να σε γλυκοσακάσω
απούχω αλεύρι χάσικο
και μακαρόνι άσσο
μα ο χοχλιός αν και μικιός
και σάϊκα πεινασμένος
σα να ψιχανεμίστικε
ποιό θάτανε το τέλος
σάματις το κατάλαβε
πως τα γλυκά τα λόγια
ειναι μονάχα για μικρούς
και ανόητους παρηγόρια
σου λέει αλεύρι αζίαστο
και μακαρόνια χύμα
θωρείς, δα με παχύνουνε
κι απόκιας γειά σας κρίνα!
εμείς όμως το φάγαμε
όλο το αλευράκι
και δα μας έχουνε οι θεσμοί
όλους στο τηγανάκι
γλυκά λογάκια λέγανε
και δόστου κι άλλο αλεύρι
κι ούτε που πήε το μυαλό
ποιό θάταν το χουνέρι!
μούδε που ξεστρουφίξαμε
και άθρωπος χαμπάρι!
μονο ετρώγαμε παχιά
και με ψηλά τη μούρη
κι αν ο χοχλιός παρέδωκε
και γίνηκε μπουμπούρι
τουλάχιστον αντέτινε
κι εγίνικε τραγούδι
εμείς επήαμε έτσα
οσά το βουιδάκια
και δά ζευτήκαμε βαριά
και ασήκωτα χαράτσια
