Τα περισσότερα σπίτια διέθεταν αυλή με πολύ ψηλό πέτρινο αυλότοιχο ετσι ώστε να μήν μπορεί να μπεί αλλα ούτε και να δεί κανείς μέσα την αυλή και το υπόλοιπο σπίτι. Το χαρακτηριστικότερο βέβαια στοιχείο της αυλής ήτανε η αυλόπορτα ή εξώπορτα.
Φτιαγμένα με περισσή φροντίδα και μεράκι ήτανε τα δομικά στοιχεία στήριξής της, οι πέτρες δηλαδή ή πελέκια όπως λεγότανε που δημιουργούσαν το άνοιγμα.
Τα στοιχεία αυτά είναι:
Το πάνω μέρος ή ανώφιλιο που στις περισσότερες εξώπορτες το αποτελούσαν δύο, τρείς ή περισσότερες πέτρες λαξευμένες σε σχήμα τόξου και σχημάτιζαν καμάρα δημιουργόντας τις γνωστές καμαρόπορτες ενώ στις υπόλοιπες πόρτες το ανώφιλιο ήτανε μιά μονοκόματη ευθύγραμμη πέτρα ή ξύλο.
Τα κάθετα τμήματα τα αποτελούσαν ευθύγραμμα λαξευμένες πέτρες, οι λαμπάδες, που πρόσφεραν στήριξη στο ανώφλι, αλλα και στα αρσενικά μάσκουλα που στηριζαν τα πορτόφυλλα.
Το κάτω μέρος το κατώφλι που ήτανε φτιαγμένο απο ένα ή δύο πελέκια και δημιουργούσε σκαλί σε σχέση με τον δρόμο. Πάνω στο κατώφλι πατούσανε οι λαμπάδες.
Το κινητό μέρος της εξώπορτας που ήτανε ξύλινο το αποτελούσαν δύο φύλλα. Τα φύλλα διέθεταν θηλυκά μάσκουλα που "φουκαρώνανε" στα αρσενικά των λαμπάδων έτσι ώστε δημιουργούσαν τον κατάλληλο μεντεσέ (γυγλισμό). Συνήθως άνοιγε το δεξί φύλλο ενώ το αριστερό ήτανε στερεωμένο απο μέσα με "κόντεμηρί" (κόντρα αντιρίδα). Το δεξί φύλλο κλείδωνε πάνω στο αριστερό με κλειδαριά ενώ για γρήγορο ανοιγμα-κλείσιμο είχε ζεμπερέ και απο μέσα κλείδωνε (μαντάλωνε) με το σύρτη ή μάνταλο.
Εσωτερικά οι αυλές διέθεταν γούρνα για να ποτίζουν τα ζωντανά με λαξευτές δέστρες, σταμνοστάτη, σαρνίτσι, πατητήρι, ή ακόμα και φουρνόσπιτο ενώ διέθεταν τον κατάλληλο αποθηκευτικό χώρο για τις "αγγαλιές" απο λιόκλαδα, κλήματα, ξύλα για το τζάκι κλπ.
